“Harcerz jest pożyteczny i niesie chętną pomoc bliźnim” – każdy z nas zna ten punkt prawa harcerskiego. Widząc potrzebę, chcemy na nią czym prędzej odpowiedzieć. Czasami, nie zastanawiając się nad konsekwencjami, które może ona za sobą nieść. Wraz z pojawianiem się pierwszych przypadków koronawirusa w Polsce pojawiają się pomysły, jak można pomóc innym. Pamiętać trzeba jednak o tym, aby służba ta była przemyślana i bezpieczna.
Na pewno w waszej okolicy mieszka wiele starszych osób, które są szczególnie narażone na zachorowanie. Oczywistym jest więc, że chcemy im pomóc. Pamiętać musimy jednak, że osoby młode często przechodzą infekcję bezobjawowo, co znaczy, że możemy nawet nie być świadomi tego, że jesteśmy nosicielami wirusa oraz o tym, że to właśnie osoby starsze i schorowane są szczególnie narażone na jego działanie, a śmiertelność wśród nich jest dużo wyższa niż u innych.
Jeśli chcemy się podjąć służby, należy (poza podstawowymi i znanymi nam) zachować szczególne środki ostrożności:
- przede wszystkim dbaj o swoje bezpieczeństwo,
- ustal, czy ta osoba naprawdę potrzebuje pomocy, aby zredukować możliwość niepotrzebnego kontaktu między osobami młodszymi a starszymi,
- kontaktuj się tylko przez telefon albo przez SMSy, listę zakupów czy zwrot wydatków za zakupy również lepiej przekazać w formie elektronicznej, a nie na kartce czy w gotówce,
- lepiej zostawić zakupy pod drzwiami, nie wchodzić do domu osoby starszej czy schorowanej – nie narażać jej tym samym na możliwość zarażenia,
- chodź samemu, a nie w grupie,
- unikaj robienia zakupów w dużych sklepach — wybieraj małe sklepiki,
- kupuj tylko pakowane produkty; unikaj kupowania rzeczy, których mogło dotykać więcej osób,
- staraj się pomagać tylko jednej osobie potrzebującej naraz.
Ponieważ pomoc ma dotyczyć osób szczególnie narażonych, zanim podejmiemy się pomocy, musimy:
- upewnić się, że osoba, której chcemy pomóc, czuje się dobrze (nie wykazuje objawów chorobowych),
- nie znajduje się w grupie ryzyka (oznacza to, że w ciągu ostatnich 14 dni nie znajdowała się w otoczeniu osób objętych nadzorem Państwowego Inspektora Sanitarnego lub na terenach oznaczonych przez WHO jako “local transmission”).
Pomocy w zapewnieniu opieki nad dziećmi, podczas dyżurów, mogą potrzebować osoby pracujące w służbie zdrowia (lekarze, pielęgniarki, ratownicy, personel medyczny, farmaceuci). Jeśli ktoś z naszych znajomych czy członków rodziny ma taką sytuację, to warto zapytać ich o to, czy nie potrzebują wsparcia i w razie potrzeby rozważyć udzielenie go. Również przy tej służbie musimy pamiętać o zachowaniu wszelkich środków ostrożności, aby była ona bezpieczna.
Pamiętać trzeba, że zawsze jest się potencjalnym nosicielem patogenu – czy to na skórze, na ubraniach, czy w wydychanym powietrzu.
Służbę mogą pełnić tylko osoby pełnoletnie.
W tekście wykorzystano fragmenty autorstwa hm. Jacka Grzebieluchy
